22 marca (w środę) o godz. 17.00 Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze odbył się wernisaż wystawy prac Józefa Gielniaka, jednego z najwybitniejszych przedstawicieli polskiej grafiki współczesnej; laureata i uczestnika Wystaw i Sympozjów Złotego Grona odbywających się w Zielonej Górze w latach 1963-1981.
Gielniak należy do grona największych indywidualności uprawiających linoryt, technikę druku wypukłego. Z niebywałą wirtuozerią warsztatową i nieskrępowaną wyobraźnią wykreował wysublimowane kompozycje graficzne, które nieustannie fascynują światem fantastycznej rzeczywistości pełnej metafor, ukrytych znaczeń i zagadkowych symboli. Melancholijne improwizacje Gielniaka to graficzne opowieści na temat ulotności życia, niezłomnej walki z przeciwnościami losu i siły tkwiącej w człowieku.
Zielonogórska wystawa prezentuje ponad 100 prac, w tym wczesne rysunki i szkice, monotypie, matryce linorytnicze, ekslibrisy i przede wszystkim wyjątkowe linoryty pochodzące m.in. z trzech najważniejszych w dorobku Gielniaka cykli graficznych: Sanatorium (1958-1967), Improwizacje (1958-1959) oraz Improwizacje dla Grażynki (1965-1971). Interesujące dopełnienie ekspozycji stanowią osobiste narzędzia i akcesoria graficzne, kalendarze z odręcznymi zapiskami artysty, medale i dyplomy, które otrzymał ten wybitny twórca.
Wernisaż był okazją do wysłuchania wykładu poświęconego znakomitemu artyście i jego twórczości. Przedstawiła go główna inwentaryzatorka zbiorów z Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze – Małgorzata Sułkowska.
Józef Gielniak urodził się 18 lutego 1932 roku w Denain (Francja), w rodzinie polskich emigrantów. Do Polski przybył w maju w 1950 roku. Zły stan zdrowia (od wczesnej młodości chorował na gruźlicę) uniemożliwił mu podjęcie studiów dyplomatyczno-konsularnych. W 1953 roku przyjechał do sanatorium „Bukowiec” w Kowarach, gdzie po wypisaniu ze stanu chorych po trzech latach otrzymał pracę jako statystyk medyczny i archiwista wraz z mieszkaniem służbowym. W 1956 roku rozpoczął indywidualne studia artystyczne pod opieką prof. Stanisława Dawskiego z PWSSP we Wrocławiu. Dzięki sugestii Dawskiego zajął się linorytem, który pozostał głównym obszarem jego działalności twórczej. Bardzo szybko jego prace zyskały rozgłos i zostały docenione na licznych konkursach polskich i międzynarodowych. (m.in. brał udział w I, II i V edycji Wystaw i Sympozjów Złotego Grona w latach 1963, 1965 i 1971, otrzymując Medal Złotego Grona w dziedzinie grafiki w 1963 roku.
W 1958 roku został przyjęty do Związku Polskich Artystów Plastyków. Od 1966 roku był członkiem Międzynarodowego Stowarzyszenia Drzeworytników XYLON w Zurychu. Mimo ciężkiej choroby przez piętnaście lat spod jego dłuta wyszło 68 płyt linorytniczych. W swoich linorytach w pełni wykorzystał wszystkie możliwości tej techniki, wypracowując przy tym bardzo indywidualny styl. Twórczość artystyczną Gielniaka przerwała przedwczesna śmierć z powodu ataku serca 28 maja 1972 roku.
Prace artysty znajdują się w zbiorach m.in.: Muzeów Narodowych w Warszawie, Wrocławiu, Poznaniu, Krakowie, Szczecinie, Kielcach; Muzeum Okręgowego w Bydgoszczy im. L. Wyczółkowskiego; Muzeum Karkonoskiego w Jeleniej Górze; Muzeum Sztuki w Łodzi; Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze; Zachęty Narodowej Galerii Sztuki w Warszawie; Biblioteki Jagiellońskiej w Krakowie; Muzeum Sztuki Nowoczesnej (MOMA) w Nowym Jorku; Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Tokio; Biblioteki Kongresu w Waszyngtonie; Biblioteki Publicznej w Nowym Jorku; Gabinetu Rycin w Dreźnie oraz wielu kolekcjach prywatnych.
