W dniach 23-28 stycznia zapraszamy do Muzeum na pokaz filmów fabularnych, prezentujących portret życia w Ukrainie. To doskonała okazja, by zapoznać się zarówno z współczesnymi problemami kraju, jak i jego historią. Poprzez opowieści bohaterów, ukazanie ich dylematów i nierzadko skrajnych emocji możemy lepiej zrozumieć to, co dzieje się tuż za wschodnią granicą Polski.
Wstęp wolny, ilość miejsc ograniczona.
Poniżej znajduje się lista filmów wraz z ich krótkim opisem, które zostaną zaprezentowane:
reż. Siergiej Łoznica (Ukraina/Niemcy/Francja/Holandia)
Nagroda za reżyserię (w sekcji Un Certain Regard) na MFF w Cannes’2018
Największe zagrożenie naszych czasów – podstępna wojna hybrydowa. To w Donbasie, regionie wschodniej Ukrainy, rozpoczął się osiem lat temu otwarty konflikt zbrojny wraz z rozbojami na masową skalę. Wszystko jest nieostre i zamazane. Tutaj nienawiść mylona jest z miłością, propagandę wciska się jako prawdę. Nie chodzi o jeden region, jeden kraj czy jeden system polityczny, ale o ludzkość i cywilizację w ogóle. Łoznica zrobił film adekwatny do czasów, w których żyjemy. Tak właśnie czytamy rzeczywistość – często pokawałkowaną na dziesiątki szokujących epizodów.
(Pobrano z: https://lublin.eu/kultura/wydarzenia/film-donbas,59645,w.html)
reż. Maryna Er Horbacz (Ukraina/Turcja 2022)
Nagroda jury ekumenicznego oraz nagroda publiczności (w sekcji Panorama) na MFF w Berlinie’2022; Grand Prix oraz nagroda za zdjęcia na MFF w Stambule’2022; nagroda za reżyserię na MFF w Sarajewie’2022; Grand Prix na MFF w Seattle’2022; nagroda za reżyserię na Sundance Film Festival’2022; Grand Prix, nagroda krytyków oraz nagroda jury młodzieżowego na MFF we Fryburgu’2022
Irka i Tolik są szczęśliwym małżeństwem, kiedy w 2014 roku w Donbasie zaczyna się wojna. Irka odmawia opuszczenia domu, nawet gdy wioska zostaje przejęta przez separatystów. W chwilę później niedaleko nich spada samolot malezyjskich linii lotniczych. Separatyści oczekują, że Tolik się do nich przyłączy. Zaś brat Irki jest wściekły na samą myśl, że para mogłaby zdradzić Ukrainę…
(Pobrano z: https://www.umcs.pl/pl/kalendarz-wydarzen,9469,50-lecie-dkf-bariera-klondike,124401.chtm)
reż. Nariman Alijew (Ukraina 2019)
Grand Prix na MFF w Bukareszcie’2019; Grand Prix na MFF w Odessie’2019; Ukraińskie Nagrody Filmowe’2020 za reżyserię i rolę męską (A. Seitablajew)
Po śmierci syna Nazima, walczącego o Ukrainę przeciwko separatystom w Donbasie, jego krymski ojciec Tatar stawia się by zabrać ciało na miejsce rodzinnego spoczynku i pochować je zgodnie z tradycją. W powrotną drogę zabiera się także młodszy brat zmarłego. Wspólna podróż to również szansa na odnalezienie drogi do siebie nawzajem. Historycznie to podróż jeszcze dłuższa: od pamięci o deportacji Tatarów z Krymu przez Stalina w latach 40. ub. wieku, do ich ponownego upokorzenia inwazją na Krym w 2014 roku.
(Pobrano z: https://www.umcs.pl/pl/aktualnosci,9419,do-domu-juz-dzis-w-chatce-zaka,114540.chtm)
reż. Walentyn Wasjanowicz (Ukraina 2019)
Grand Prix (w sekcji Venice Horizons) na MFF w Wenecji’2019; Nagroda Specjalna Jury na MFF w Tokio’2019; nagroda za zdjęcia na MFF w Sewilli’2019; Grand Prix na MFF w Odessie’2020; Grand Prix na MFF w Montrealu’2020; Grand Prix oraz nagroda FIPRESCI na MFF w Stambule’2020; nagroda im. Krzysztofa Kieślowskiego na MFF w Denver’2020; Ukraińskie Nagrody Filmowe’2021 za najlepszy film, reżyserię, zdjęcia, montaż i scenografię
Dystopijna wizja niedalekiej przyszłości. Rok 2025. Wojna w Donbasie zakończyła się zwycięstwem Ukrainy. Ale o triumfie nie ma mowy, kraj przypomina zonę ze „Stalkera” Andrieja Tarkowskiego: trujące pustkowie, ruiny domów i wraki samochodów. Wypalony wojną świat jest domem dla ludzi takich jak Serhij, weteran cierpiący na stres pourazowy. Powrót do normalnego życia wydaje się niemożliwy. Były żołnierz przyłącza się do ekipy zajmującej się ekshumacją, identyfikacją i pochówkiem zwłok. Apokalipsa zmieniła wszystko, ale życie – w tej czy innej formie – musi trwać.
(Pobrano z: https://www.umcs.pl/pl/aktualnosci,9419,zapraszamy-na-ostatni-film-z-przegladu-kina-ukrainskiego,114683.chtm)
reż.: Alain Margot (Szwajcaria/Ukraina 2014)
O bezpruderyjnych aktywistkach z Kijowa z grupy Femen świat usłyszał po raz pierwszy w 2008 roku. Organizowane przez nie akcje protestacyjne to zaskakujące śmiałością (nie tylko obyczajową), starannie przygotowane happeningi. Ich uczestniczki bez wahania wykorzystują nagość jako broń w walce z dyskryminacją, religijnym obskurantyzmem, nietolerancją, przemocą, korupcją i patriarchatem. Kontrowersje, jakie przy okazji wywołują, pozwalają im skuteczniej przebić się ze swoimi hasłami do opinii publicznej.(Pobrano z: https://lublin.eu/kultura/wydarzenia/film-jestem-femen,59650,w.html)
reż. Taras Tkaczenko (Ukraina 2016)
Nagroda Jury Ekumenicznego na MFF w Mannheim-Heidelberg’2016; Grand Prix (ex aequo) na MFF w Odessie’2016
Daryna wybiera emigrację zarobkową we Włoszech. Jej bliscy liczą na uciułane przez nią euro. Mąż chce postawić za nie nowy dom, a córka skończyć studia. Rozłąka od bliskich, to że za granicą jest zdana tylko na siebie, czyni ją niezależną. Po powrocie czuje się na siłach by stawić czoła nowej sytuacji – Daryna spodziewa się dziecka. Ma do rozstrzygnięcia tylko jeden dylemat: usunąć ciążę czy narazić na rozpad swoją rodzinę?
(Pobrano z: https://www.filmweb.pl/film/Gniazdo+turkawki-2015-748808/descs)
reż. Olena Diemjanienko (Ukraina 2016)
Grand Prix (ex aequo) na MFF w Odessie’2016
Fani Kapłan, anarchistka i terrorystka, w 1918 r. dokonała zamachu na Lenina. Z akt jej sprawy zniknęła część stron, które były zapisem związku Fani z… bratem Lenina, Dymitrem. Film próbuje zrekonstruować ten okres jej życia, w którym afekt do Dymitra dzieliła z uczuciem do odeskiego bandyty, a później bolszewika – Wiktora.
(Pobrano z: https://www.filmweb.pl/film/Moja+babcia+Fani+Kap%C5%82an-2016-807179/descs)
Organizatorzy: Stowarzyszenie Przyjaciół Piekarni Cichej Kobiety, Muzeum Ziemi Lubuskiej, Klub Tygodnika Powszechnego w Zielonej Górze, Komitet Obrony Demokracji Zielona Góra
