Żelazna obręcz lub obręcze składające się z dwóch zamykanych części, przytwierdzona łańcuchem lub powrozem do pręgierza, portalu ratusza lub kościoła. Zakładano ją skazańcom na szyję lub ręce i zamykano na kłódkę. Kuna była urządzeniem pomocniczym przy innych karach lub karą samodzielną za drobne przestępstwa. Karę stosowano jednorazowo, a w mniejszych miastach czy na wsi kilkakrotnie, podczas większego zgromadzenia ludności, np. nabożeństwa. W zależności od miejscowego zwyczaju, kunę umieszczano na różnej wysokości, w związku z tym ofiara stała, klęczała, siedziała, a nawet leżała. Zdarzało się, że obok kuny stawiano siedzenie dla skazanego, ale bywało, że montowano ją tak, aby skazany nie mógł zająć wygodnej pozycji (wyprostować się, usiąść lub uklęknąć). W lżejszych karach nie zamykano obręczy zakładanej na szyję lub stosowano tylko kunę na rękę. Ukaranemu często towarzyszyło lico, czyli narzędzie przestępstwa lub łup, np. snop zboża lub słomiany wianek. Czasami zakładano skazańcowi czapkę błazeńską lub wieszano mu na szyi kartkę z informacją o popełnionym przestępstwie.