Za nami przedświąteczny wieczór w Muzeum Ziemi Lubuskiej. Wydarzenie to objęło wykład w ramach Studium Wiedzy o Sztuce i Historii, a następnie przenieśliśmy się do sali koncertowej im. Jana Muszyńskiego, aby otoczyć się jazzowymi dźwiękami w ramach – ostatniego już w tym roku – Jazzującego Muzeum. Dziękujemy tym, którzy zdecydowali się spędzić ten wieczór z nami, znajdując chwilę w napiętym kalendarzu pomiędzy gotowaniem a świątecznymi zakupami.
Wykład otworzył Leszek Kania, dyrektor Muzeum Ziemi Lubuskiej. Podzielił się historią powstania Galerii Mariana Kruczka oraz wyróżnił osoby, które odegrały istotną rolę w procesie tworzenia tego miejsca. Nie zapomniał o różnych sytuacjach i anegdotach związanych z samym artystą, Marianem Kruczkiem, oraz o ważnej współpracy z byłym dyrektorem, Janem Muszyńskim. Leszek Kania opisał epizody ze swojej znajomości z Kruczkiem, rzucając światło na różne aspekty życia artysty. Wspomniał także o spotkaniu osobistym z Marianem, które miało miejsce w Nowej Hucie w Krakowie, miejscu zamieszkania artysty.
Dr Jacek Gernat, kontynuując prezentację, skoncentrował się na samej twórczości artystycznej Kruczka, omawiając jej symbolikę oraz miejsce w sztuce współczesnej. Następnie przeszliśmy do oprowadzania kuratorskiego po Galerii Mariana Kruczka, prezentując wybrane prace artysty. Oprowadzenie pozwoliło uczestnikom zgłębić kontekst i interpretację poszczególnych dzieł, wzbogacając ich zrozumienie i doświadczenie sztuki Mariana Kruczka.
Przypadająca w tym roku 40. rocznica śmierci Kruczka jest okazją przypomnienia jego artystycznej sylwetki oraz zielonogórskiej galerii, którą uznać możemy za unikatowe, całościowe dzieło sztuki, swoiste „sanktuarium” Mariana Kruczka, jednego z najciekawszych współczesnych twórców krakowskich. Galeria powstała etapami w latach 1977-1983 z inicjatywy ówczesnego dyrektora muzeum Jana Muszyńskiego, który zaprosił artystę do współpracy. On też sfinalizował aranżację ekspozycji wkrótce po przedwczesnej śmierci jej autora. Prezentowana w galerii bogata kolekcja prac Kruczka obrazuje jego twórczość w zakresie asamblażu, rzeźby i instalacji przestrzennych. W swoich pracach artysta czerpał inspiracje z „”kulturowego śmietnika”, podnosząc do rangi dzieł sztuki różnego rodzaju niepotrzebne przedmioty, odpady i złom.
Człowiek szuka świata i siebie w świecie przez idee, ale także przedmioty. Stwory – moje pierwsze rzeźby – to wspomnienie z dzieciństwa. […] Nasze działania wobec przedmiotów są ograniczone. Staram się nie pamiętać, aby nie gwałcić przedmiotów, nie naginać ich sztucznie, nie odbierać dawnego istnienia, ale wzbogacać o nowe. […] Przedmiot jest magiczny. Ale przed laty zauważyłem, że jest on także jakby pomocniczym środkiem dla odczytania idei. Pozwala odczytać ukryte treści ludzkiego życia. […] Jest zarazem materią i inspiracją. Śladem istnienia. A im więcej na nim śladów ludzkiej ręki, tym więcej podtekstów.
| Marian Kruczek |
Marian Kruczek urodził się 11 stycznia w 1927 roku w Płowcach koło Sanoka, zmarł 12 grudnia 1983 roku w Krakowie. W latach 1949-1955 studiował na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w pracowniach m.in. Czesława Rzepińskiego, Wojciecha Weissa, Zbigniewa Pronaszki i Adama Marczyńskiego. Dyplom uzyskał w pracowni Tadeusza Łakomskiego. Po ukończeniu studiów związał się z uczelnią, prowadząc pracownię rysunku na Wydziale Grafiki. Od 1956 roku był związany z nowohuckim środowiskiem artystycznym, z którym założył teatr lalkowy „Widzimisię” i galerię plenerową Pod chmurką. W 1975 roku w Kramach Dominikańskich w Krakowie powstała jego galeria-pracownia „Mała kochanica”. Był autorem przeszło 50 wystaw indywidualnych i wielu zbiorowych w Polsce i za granicą. Jego twórczość obejmowała malarstwo, grafikę, rzeźbę oraz relief i instalację.
