Nazywany również klatką i tarasem. Było to urządzenie służące zaostrzeniu kary pozbawienia wolności. W polskich księgach miejskich od renesansu po oświecenie kabat występuje wraz z polskim określeniem „ciemny” lub łacińskim tenebreus. Kabat uniemożliwiał ucieczkę skazańcowi, a ciemne i ciasne wnętrze dodatkowo zwiększały cierpienia ofiary. Kształt uzależniony był od pozycji odbywania kary. Mógł wiec być przystosowany dla osób stojących, przypominający żelazną dziewicę lub dla osób w pozycji siedzącej, wówczas wyglądem przypominał konfesjonał. Najprawdopodobniej w 1293 roku w Głogowie Henryk V uwięził w kabacie księcia głogowskiego Konrada. Widełki heretyków to narzędzie tortur o kształcie miniaturowych dwustronnych wideł. Zakładano je na szyję skazańca za pomocą wytrzymałej skórzanej opaski. Jedno ostrze osadzano na torsie ofiary, natomiast drugie wbijano w podbródek, wywoływało to silne bóle potęgowane przy każdym ruchu ofiary. Niejednokrotnie zdarzało się, że ostrze przebijało podniebienie i uszkadzało język.