W literaturze bywa określany jako jarzmo, nawiązując do dawniej broni wojskowej, używanej do obezwładniania skazańców. Łapacz zbudowany był z żelaznego uchwytu osadzonego na długim drągu. Wewnątrz pierścienia, który obejmował szyję ofiary znajdowały się ostre kolce, raniące więźnia, przy próbach uwolnienia się. Przy pomocy łapacza strażnik krępował swobodę ruchów ofiary, wyciągał więźniów z celi i doprowadzał na tortury, salę rozpraw lub miejsce egzekucji. Budowa łapacza umożliwiała strażnikowi pełną kontrolę nad skazańcem.