Popularnie zwany czapką, występował już w źródłach średniowiecznych i cieszył się uznaniem zwłaszcza katów w północnych Niemczech. Głowę skazańca umieszczano pomiędzy belką a żelazną czaszą zaopatrzoną w mechanizm śrubowy. Stopniowe przykręcanie mechanizmu powodowało systematyczne uszkadzanie głowy. Początkowo zniekształceniu ulegały szczęki, następnie kości policzkowe. Istniał również model podwójnego zgniatacza używany u osób składających wykluczające się zeznania.