Kazimierz Mikulski w swej twórczości malarskiej oraz rysunkowej czerpał z poetyki surrealizmu i metafory. Ta barwna postać środowiska krakowskiego uznawana jest za jednego z najważniejszych rodzimych surrealistów. W swoich odrealnionych, idyllicznych kompozycjach pełnych niedopowiedzeń, chętnie odwoływał się do świata fantazji i marzeń sennych. Jego figuratywny styl zaczął krystalizować się już na przełomie lat 40. i 50. XX w. Prostota form i syntetyczne ujęcie motywów oraz teatralna stylizacja to elementy, które pojawiają się właściwie w każdej jego pracy.
Dowodem na to jest Portret z 1951 roku, na którym artysta przedstawił wizerunek młodej długowłosej dziewczyny trzymającej w ustach zielony listek. W kompozycji tej wykorzystał ulubione i charakterystyczne dla swojej sztuki motywy: motyli, oczu występujących samoistnie, stylizowanych roślin układających się w płaskie dekoracyjne formy, kreując klimat lirycznej poetyki. Chłodna, stonowana i przygaszona kolorystyka utrzymana w zgaszonych zieleniach, brązach, ugrach i błękitach nadaje przedstawieniu oniryczną, melancholijną aurę.
Na zdjęciu:
Kazimierz Mikulski urodził się w 1918 w Krakowie, zmarł w 1998 roku tamże. Od 1938 roku studiował malarstwo w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych pod kierunkiem Pawła Dadleza i Kazimierza Sichulskiego, następnie kontynuował naukę w okupacyjnej Staatliche Kunstgewerbeschule (Państwowej Szkole Rzemiosła Artystycznego) u Fryderyka Pautscha. W latach 1945-46 uczył się aktorstwa i reżyserii w Studiu Dramatycznym przy Teatrze Starym w Krakowie. Scenograf Teatru Lalki i Maski Groteska. Od czasów okupacji związany z Tadeuszem Kantorem i Teatrem Cricot II, po wojnie z Grupą Młodych Plastyków. Był członkiem reaktywowanej Grupy Krakowskiej od 1959 roku. Uprawiał malarstwo, rysunek, ilustrację, scenografię, aktorstwo teatralne, reżyserię i poezję.
