Do czołowych dzieł Jacka Pugeta należy realistyczne popiersie Stefana Jaracza (1883-1945), za które autor otrzymał pierwszą nagrodę na II Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki w warszawskiej Zachęcie w 1951 roku. Realistyczne w charakterze studium portretowe odlane w brązie reprezentuje programowy realizm socjalistyczny lat 1949-1955. Pomimo, że generalnie czas ten stanowił w sztuce polskiej impas, pozostawił jednak kilka wartościowych dzieł, które na stałe weszły do historii współczesnej sztuki polskiej. Rzeźba portretowa stanowiła w tym okresie jedyną możliwość twórczej kreacji wyzwolonej spod krępujących więzów ideologii. Świadczy o tym m.in. to interesujące rzeźbiarskie studium. Przedstawia ono głowę słynnego polskiego aktora teatralnego i filmowego, przyjaciela rodziny Pugetów, który często odwiedzał ich w Krakowie. Z kolei rzeźbiarz bywał w Warszawie na próbach i spektaklach w założonym przez Jaracza Teatrze Ateneum. Kreując swoje portrety rzeźbiarskie J. Puget dużą uwagę przywiązywał do oddania głębi psychologicznej modela. W tym wypadku ułatwiła mu to zażyła znajomość z wielkim aktorem. Portretowe popiersie Jaracza zwraca uwagę monumentalnym, bryłowatym ujęciem i charakterystyczną chropowatą fakturą miękko załamującą światło.
Na zdjęciu:
Jacek Puget urodził się w 1904 w Krakowie, zmarł w 1977 roku tamże. Syn znanego rzeźbiarza Ludwika Pugeta. Kształcił się u Xawerego Dunikowskiego w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1921-1923 oraz w Paryżu u Antoine’a Bourdelle’a (1925). Był współtwórcą krakowskiego teatru awangardowego Cricot w 1933 roku oraz zasłużonym pedagogiem krakowskiej akademii. Jeden z najbardziej znanych portrecistów i animalistów w polskiej rzeźbie, sporadycznie zajmujący się monumentalną rzeźbą pomnikową.
