Prace w zbiorach Muzeum Ziemi Lubuskiej nieomal w pigułce prezentują artystyczną ewolucję Stefana Gierowskiego, jednego z dwóch – obok Tadeusza Brzozowskiego – czołowych reprezentantów abstrakcji bezprzedmiotowej w malarstwie polskim po 1945 roku. Gierowski jest malarzem, który z ogromną konsekwencją zmaga się z problemem koloru i światła. We wczesnym, figuratywnym okresie twórczości artysty, dostrzec można wpływ postkubistycznej rytmizacji formy oraz uproszczeń zaczerpniętych z kręgu sztuki naiwnej, czego sztandarowym przykładem jest kompozycja Gołębnik. Syntetycznym przedstawieniem otwartego gołębnika z chmarą wzlatującego ptactwa uwolnionego przez jednego z trzech gołębiarzy, w sposób typowy dla swoich ówczesnych prac Gierowski buduje w oparciu o szachownicę barwnych płaszczyzn wypełniającą centralną partię kompozycji.
Około 1957 roku artysta dochodzi do malarstwa niefiguratywnego, głównego obszaru swoich zainteresowań. Swoją nową postawę twórczą akcentuje rezygnacją z literackich tytułów prac na rzecz kolejnej cyfry rzymskiej. Na początku lat 60. XX wieku w twórczości Gierowskiego ujawniają się tendencje do geometrycznej budowy obrazu oraz wykorzystania właściwości op-artu, takich jak: podział obrazu na strefy geometryczne i stosowanie ich w obrębie efektu gradacji światłocienia. Dziełem reprezentatywnym dla tego okresu jest Obraz CL III, będący dynamiczną wizją iluzjonistycznej przestrzeni, budowanej rytmem walorowych płaszczyzn barwnych oraz linii prostych.
Na zdjęciach:
Stefan Gierowski urodził się w 1925 roku w Częstochowie. Studiował malarstwo na krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w pracowniach Zbigniewa Pronaszki i Karola Frycza. Równolegle studiował historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie pod kierunkiem Wojsława Mole. W 1949 roku zamieszkał w Warszawie. W latach 1956-1961 współpracował z Galerią Krzywe Koło prowadzoną przez Mariana Bogusza, w której miał wystawy indywidualne w 1957 i 1959 roku. W 1955 roku wziął udział w wystawie w Arsenale. Od 1961 roku wykładał na Wydziale Malarstwa Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, gdzie w latach 1975-1981 pełnił funkcję dziekana tego Wydziału. W 1983 Senat Akademii wybrał go na rektora, lecz ówczesne władze nie zatwierdziły tego wyboru. W latach 80. XX wieku związany był z kręgiem „kultury niezależnej”. Uprawia malarstwo i rysunek. Jest laureatem licznych nagród, m.in. Nagrody im. Jana Cybisa (1980) oraz Nagrody im. Kazimierza Ostrowskiego (2005). W 1997 roku został odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, a w 2005 roku otrzymał Złoty Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”. Brał udział w II i III edycji ogólnopolskich wystaw Złotego Grona w 1965 i 1967 roku.
