Władysław Hasior to jeden z najbardziej znanych, oryginalnych twórców polskich XX wieku. Całe swoje artystyczne życie związany był z Podhalem, którego poetyką, tradycją i folklorem niejednokrotnie się inspirował. Hasior to artysta wymykający się wszelkim konwencjom w sztuce. Nazywany „pionierem asamblażu śmieciowego” chętnie anektował do swoich kompozycji „rekwizyty codzienności” – przeróżne gotowe przedmioty codziennego użytku i ich fragmenty rodem ze „śmietnika cywilizacji”, tworząc nowe konteksty, niejednokrotnie parareligijne.
Dzieło z kolekcji MZL, powstałe w 1982 roku, niepozbawione żartu i groteskowego humoru, doskonale ilustruje niezwykłą wyobraźnię twórcy i jego skłonność do posługiwania się zaskakującymi, symbolicznymi metaforami. Głównym „bohaterem” asamblażu jest tytułowy Opiekun umieszczony na srebrzystym tle. Czarny wizerunek fantastycznego, jednookiego stworzenia skonstruowany został m.in. z dziecięcej drewnianej taczki, uchwytu od trumny, wideł i pazurków. Umieszczona w centrum kompozycji plastikowa figurka baranka, obecnego na stołach w święta Wielkiej Nocy, bądź spotykanego w bożonarodzeniowych szopkach, jest religijnym symbolem ofiary i cierpienia, a jednocześnie odkupienia win. Baranek pełnił również funkcję „mediatora” między światem ludzi i strefą sacrum. Hasior w swoich pracach wielokrotnie powracał do tego motywu ikonograficznego. Drugim symbolem chrześcijańskim widocznym w dziele, jest Oko Opatrzności, którym spogląda „wiejski” Opiekun, pełen troski, a zarazem grozy. Świadczy o tym choćby zastosowanie taczki, a także uchwytu trumny i narzędzi ogrodniczych – motywów obecnych również w wielu innych asamblażach artysty.
Na zdjęciu:
Władysław Hasior urodził się w 1928 w Nowym Sączu, zmarł w 1999 roku w Krakowie. W latach 1947-1952 uczył się w słynnym Państwowym Liceum Technik Plastycznych w Zakopanem pod kierunkiem prof. Antoniego Kenara, a następnie w latach 1952-1958 studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, pod kierunkiem prof. Mariana Wnuka. W 1957 roku podjął pracę pedagogiczną u boku A. Kenara. W roku 1959 otrzymał stypendium francuskiego Ministra Kultury, studiując w pracowni rzeźbiarza Ossipa Zadkine’a w Paryżu. Tworzył asamblaże, sztandary, niekonwencjonalne pomniki oraz rzeźby plenerowe z wykorzystaniem ognia, wody i powietrza.
