W okresie średniowiecza dysponowano niesłychanie bogatym asortymentem instrumentów do wymierzania kar. Jednym z nich były kamienie hańbiące. Kamienie te używane były w całej środkowej Europie od XIII do XVIII wieku. Wygląd i kształt kamieni był różny, ale ich zastosowane zawsze podobne. Eksponowane w naszym Muzeum Dawnych Tortur, oryginalne, unikatowe na skalę europejską kamienie hańbiące, pochodzą jeszcze ze zbiorów dawnego Heimatmuseum. Są to dwa, ważące łącznie ok. 12 kg, kamienie wiszące na łańcuchu, z przestawieniem po obu stronach postaci kobiet. Spotykano również kamienie ozdobione płaskorzeźbami z wizerunkiem twarzy ludzkiej z wyciągniętym językiem lub swoim kształtem przypominające figurę psa lub kreta. Kara noszenia kamieni hańbiących przeznaczona była wyłącznie dla kobiet, które sędzia skazywał za swarliwość, kłótliwość i plotkarstwo, stąd też być może wspomniana płaskorzeźba o twarzy ludzkiej z wyciągniętym językiem – gest naśladujący swarliwe kobiety. Oskarżonym przekupkom, plotkarom, kobietom o zbyt „długim języku” czy kłótnicom nakładano na szyję to narzędzie hańbiące i wyznaczoną trasą kazano przemierzać. Najczęściej wystawienie na hańbę odbywało się podczas dni targowych. Czasami dodawano karę chłosty.