Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Post Type Selectors
Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Post Type Selectors
Zbiory
Nasza ziemia

Monumentalny obraz Nasza Ziemia z roku 1953/54 autorstwa Andrzeja Strumiłły należy do sztandarowych dzieł socrealistycznych obok pracy Wojciecha Fangora Matka Koreanka czy Podaj cegłę Aleksandra Kobzdeja. Płótno powstało w specyficznym klimacie politycznym, gdy artysta opuścił łódzką PWSSP i zamieszkał na Mazurach we wsi Krzyże nad jeziorem Nidzkim. Realistyczna kompozycja odnosi się do wydarzeń ze współczesnej historii Polski, czyli przesiedlenia milionów Polaków z Kresów Wschodnich na obszary Ziem Zachodnich i Północnych.

Obraz przedstawia rodzinę polskich osadników ze Wschodu przybyłą na ziemie odzyskane wraz ze skromnym dobytkiem. Siedząca na wozie dziewczynka, trzyma na rękach psa i spogląda na widza, natomiast mężczyzna i kobieta kierują wzrok na równinny pejzaż, z majaczącymi w oddali zabudowaniami wsi Krzyże. Przy drodze, na której na chwilę zatrzymali się tułacze, widnieje tablica z napisem w języku niemieckim, świadczącym o przynależności administracyjnej, pod nią mniejsza z polską nazwą wsi: Krzyże. Nastrój refleksji, spokoju i skupienia emanujący z płótna jest podkreślony przez tonację łagodnych, ciepłych brązów, ugrów, beży i zieleni. Układ kompozycyjny obrazu Rodzina mleczarki XVII-wiecznego francuskiego malarza Louisa Le Naina, który Andrzej Strumiłło podziwiał w Ermitażu, był inspiracją dla Naszej ziemi. Podczas pracy nad płótnem artyście pozowali ówcześni mieszkańcy wsi Krzyże. Wszystkie elementy kompozycji – osoby, przedmioty i pejzaż zostały namalowane z natury. Przedstawiona kobieta to pani Jadwiga Mińczuk, żona gajowego spod Nowej Wilejki na Wileńszczyźnie; mężczyzna to pan Władysław Padyjasek, robotnik leśny z Huczwy koło Hrubieszowa. Siedząca na wozie dziewczynka to Bożena Ulewicz, córka rybaka.

Nasza ziemia po raz pierwszy prezentowana była na IV Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki w warszawskiej Zachęcie w roku 1954. Do Zielonej Góry trafiła w 1959 roku w zespole 86 obiektów zdeponowanych przez Centralne Biuro Wystaw Artystycznych. W 1982 roku przeszła na własność zielonogórskiego muzeum. Obraz eksponowany był wielokrotnie w kraju i za granicą (m.in. w 1975 na międzynarodowej wystawie 30 zwycięskich lat w Warszawie, Moskwie, Budapeszcie, Ułan Bator i w Hawanie; w 1980 na wystawie 35 lat malarstwa w Polsce Ludowej w Muzeum Narodowym w Poznaniu; w 1980 na wystawie Barwy kraju i w 1982 na wystawie Człowiek – emocje w Muzeum w Zielonej Górze; w 1984 na wystawie Sztuka polska 1944-1984 w Moskwie; w 1985 na wystawie Malarstwo polskie 1945-1985 w zbiorach Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze; w 1987 w Obliczach socrealizmu w Muzeum Narodowym w Warszawie; w 1996 w Zbliżeniach w Muzeum Historii Niemiec w Bonn).

Andrzej Strumiłło urodził się w 1928 r. w Wilnie. Studia rozpoczął w 1945 r. w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie uzyskał dyplom w 1950 r. Był uczniem W. Strzemińskiego, E. Eibischa i A. Marczyńskiego. Krótko po studiach pracował jako pedagog na obu uczelniach Artysta uprawiał malarstwo, rysunek, grafikę oraz fotografię. Zajmował się ilustracją książkową, wystawiennictwem, scenografią. Był poetą i autorem książek z zakresu historii kultury krajów dalekowschodnich. Mieszkł w Maćkowej Rudzie nad Czarną Hańczą na Suwalszczyźnie. Zmarł 9 kwietnia 2020 roku.