Monumentalny obraz Nasza Ziemia z roku 1953/54 autorstwa Andrzeja Strumiłły należy do sztandarowych dzieł socrealistycznych obok pracy Wojciecha Fangora Matka Koreanka czy Podaj cegłę Aleksandra Kobzdeja. Płótno powstało w specyficznym klimacie politycznym, gdy artysta opuścił łódzką PWSSP i zamieszkał na Mazurach we wsi Krzyże nad jeziorem Nidzkim. Realistyczna kompozycja odnosi się do wydarzeń ze współczesnej historii Polski, czyli przesiedlenia milionów Polaków z Kresów Wschodnich na obszary Ziem Zachodnich i Północnych.

Obraz przedstawia rodzinę polskich osadników ze Wschodu przybyłą na ziemie odzyskane wraz ze skromnym dobytkiem. Siedząca na wozie dziewczynka, trzyma na rękach psa i spogląda na widza, natomiast mężczyzna i kobieta kierują wzrok na równinny pejzaż, z majaczącymi w oddali zabudowaniami wsi Krzyże. Przy drodze, na której na chwilę zatrzymali się tułacze, widnieje tablica z napisem w języku niemieckim, świadczącym o przynależności administracyjnej, pod nią mniejsza z polską nazwą wsi: Krzyże. Nastrój refleksji, spokoju i skupienia emanujący z płótna jest podkreślony przez tonację łagodnych, ciepłych brązów, ugrów, beży i zieleni. Układ kompozycyjny obrazu Rodzina mleczarki XVII-wiecznego francuskiego malarza Louisa Le Naina, który Andrzej Strumiłło podziwiał w Ermitażu, był inspiracją dla Naszej ziemi. Podczas pracy nad płótnem artyście pozowali ówcześni mieszkańcy wsi Krzyże. Wszystkie elementy kompozycji – osoby, przedmioty i pejzaż zostały namalowane z natury. Przedstawiona kobieta to pani Jadwiga Mińczuk, żona gajowego spod Nowej Wilejki na Wileńszczyźnie; mężczyzna to pan Władysław Padyjasek, robotnik leśny z Huczwy koło Hrubieszowa. Siedząca na wozie dziewczynka to Bożena Ulewicz, córka rybaka.

Nasza ziemia po raz pierwszy prezentowana była na IV Ogólnopolskiej Wystawie Plastyki w warszawskiej Zachęcie w roku 1954. Do Zielonej Góry trafiła w 1959 roku w zespole 86 obiektów zdeponowanych przez Centralne Biuro Wystaw Artystycznych. W 1982 roku przeszła na własność zielonogórskiego muzeum. Obraz eksponowany był wielokrotnie w kraju i za granicą (m.in. w 1975 na międzynarodowej wystawie 30 zwycięskich lat w Warszawie, Moskwie, Budapeszcie, Ułan Bator i w Hawanie; w 1980 na wystawie 35 lat malarstwa w Polsce Ludowej w Muzeum Narodowym w Poznaniu; w 1980 na wystawie Barwy kraju i w 1982 na wystawie Człowiek – emocje w Muzeum w Zielonej Górze; w 1984 na wystawie Sztuka polska 1944-1984 w Moskwie; w 1985 na wystawie Malarstwo polskie 1945-1985 w zbiorach Muzeum Ziemi Lubuskiej w Zielonej Górze; w 1987 w Obliczach socrealizmu w Muzeum Narodowym w Warszawie; w 1996 w Zbliżeniach w Muzeum Historii Niemiec w Bonn).

Andrzej Strumiłło urodził się w 1928 r. w Wilnie. Studia rozpoczął w 1945 r. w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi, kontynuował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie uzyskał dyplom w 1950 r. Był uczniem W. Strzemińskiego, E. Eibischa i A. Marczyńskiego. Krótko po studiach pracował jako pedagog na obu uczelniach Artysta uprawiał malarstwo, rysunek, grafikę oraz fotografię. Zajmował się ilustracją książkową, wystawiennictwem, scenografią. Był poetą i autorem książek z zakresu historii kultury krajów dalekowschodnich. Mieszkł w Maćkowej Rudzie nad Czarną Hańczą na Suwalszczyźnie. Zmarł 9 kwietnia 2020 roku.