Syntetyczna, lapidarna forma figuralna Macierzyństwo symbolizuje przełom w sztuce polskiej po 1955 roku. Reprezentuje wczesny etap twórczy B. Zbrożyny, na który znaczący wpływ wywarła twórczość angielskiego rzeźbiarza Henry’ego Moore’a. Z inspiracji jego dziełami tworzyła rzeźby ażurowe współgrające z przestrzenią i otwarte na przenikające je światło. Poszukiwała wówczas syntetycznej formuły postaci ludzkiej, wywiedzionej często ze świata form organicznych. Wynikający zapewne z osobistych doświadczeń macierzyńskich motyw ikonograficzny – intymny temat matki trzymającej dziecko – ilustrujący pewien etap ludzkiej egzystencji, często powracał w rzeźbiarskich kompozycjach figuralnych autorki. Tutaj został sprowadzony do silnie uproszczonej, smukłej formy przedstawiającej kobietę unoszącą nad głową nagie niemowlę. Ażurowość tej realizacji rzeźbiarskiej doskonale otwiera ją na przestrzeń i działanie światła.
Na zdjęciu:
Barbara Zbrożyna urodziła się w 1923 w Lublinie, zmarła w 1995 roku w Warszawie. Studiowała w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1945-1947 u prof. Xawerego Dunikowskiego oraz w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych w latach 1947-1952, w pracowni prof. Franciszka Strynkiewicza. Była członkiem awangardowej Grupy 55. Autorka rzeźb figuralnych, licznych portretów, kompozycji przestrzennych, pomników. Styl jej ewoluował od realizmu, przez syntetyczne uproszczenia i ekspresyjno-metaforyczną deformację, do abstrakcji. Obok rzeźby uprawiała również malarstwo, rysunek i poezję.
